Ιδέες, όχι Άνθρωποι

Είναι 2017. Και ο ρατσισμός υπάρχει ακόμα.

Ξαναδιάβασέ το αυτό μιά φορά. Όταν το 2009 ορκίστηκε ο πρώτος αφρο-αμερικανικής καταγωγής Πρόεδρος των ΗΠΑ, οι λευκοί άνθρωποι ανά την υφήλιο ένιωσαν ανακούφιση και αγαλλίαση, σκεπτόμενοι "Ωραία. Λύσαμε το ρατσισμό". Έπειτα ήρθε η αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα και όλοι νιώσαμε τον αέρα της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ίσων ευκαιριών να μας χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Κι όμως, οι αναχρονιστικές απόψεις, το μίσος και η καχυποψία έχουν φύγει από πάνω μας ακριβώς τόσο όσο σκίστηκαν τα μνημόνια.

Αφορμή γι' αυτό το άρθρο στάθηκαν δύο βίντεο (στο γιουτούμπ), από δύο διαφορετικούς ανθρώπους και οι δύο εξίσου γεμάτοι συναισθήματα για το μήνυμα που θέλουν να διαδώσουν. Μπορείτε να τα βρείτε εδώ και εδώ.

Η εποχή της τεχνολογίας που ζούμε, έχει αμέτρητα προτερήματα, αλλά παράλληλα και επιπλοκές, τις οποίες μόνο στην πορεία καταλαβαίνουμε, σιγά-σιγά έπειτα από αμέτρητα trial-and-error και αμέτρητα άσκοπα σχόλια σε αναρτήσεις. Μία από τις μεγαλύτερες των επιπλοκών, η οποία συχνά περνά απαρατήρητη συμβαίνει λόγω της δομής της ψυχαγωγίας μέσω του ίντερνετ. Όπως και 'γω, πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν ξεκόψει πλέον την τηλεόραση από το ψυχαγωγικό ρεπερτόριό τους και βάση των διαδικτυακών μέσων ψυχαγωγίας (youtube, facebook, twitter, tumblr, reddit etc.) επιλέγουν πλέον το περιεχόμενο της ψυχαγωγίας τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς πλέον μπορούμε να δούμε πολύ από αυτό που πραγματικά θέλουμε να δούμε σε αντίθεση με το βιδωμένο στη θέση του τηλεοπτικό πρόγραμμα. Κατά συνέπεια, καταλήγουμε να ακολουθούμε κανάλια και πρόσωπα, να κάνουμε like σε σελίδες που ταυτίζονται είτε με πράγματα για τα οποία θέλουμε να ενημερωνόμαστε είτε, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, με ανθρώπους. Τόσο, που οι άνθρωποι πίσω από αυτές τις σελίδες να χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά σαν πηγή εισοδήματος.

Ένα από τα υποβόσκοντα, λοιπόν, μειονεκτήματα αυτής της ψυχαγωγίας είναι πως έχουμε χάσει την λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την προσωπικότητα που μας μιλά με αυτά που όντως θέλει να μας πει.  

Εδώ είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι τα προαναφερθέντα βίντεο. Εάν τα έχετε ήδη παρακολουθήσει θα σας παρότρυνα να το ξανακάνετε, αυτή τη φορά όμως με μια πιο ερευνητική σκοπιά (τέτοια φάση).

Κοιτώντας το πρώτο εκ των δύο, μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρες "μοντέρνες" απόψεις που για πολλούς από εμάς φαντάζουν αυτονόητες και πράγματα για τα οποία δεν χρειάζεται να μιλήσουμε και όλοι καταλαβαίνουμε (εν έτη 2017, και πάλι). Για πολλούς όμως, είναι πράγματα τα οποία, όσο και να κουνούν καταφατικά το κεφάλι σε παρέες και φοιτητο-συζητήσεις, ακόμα κάθονται στραβά στο λαιμό. Σε αυτό το άρθρο όμως, θα πάμε ένα βήμα παραπέρα, και δε θα μείνουμε στις απόψεις.

Το σημαντικότερο να διακρίνει κανείς σε αυτά τα βίντεο είναι οι ιδέες που κρύβονται από πίσω και κατ' επέκταση, τα συναισθήματα.Στο πρώτο λοιπόν βίντεο το οποίο έχει την ταμπέλα "αντιρατσιστικό" παντού, ακόμη και στον τίτλο, με λίγο παρατήρηση μπορεί κάποιος να διακρίνει, εύκολα σχετικά, συναισθήματα συμπόνοιας, κατανόησης, αγάπης και χαράς. Αυτά που σε εμένα αρέσει να αποκαλώ "φωτεινά συναισθήματα". Είναι τα συναισθήματα και οι απόψεις που προέρχονται από την φωτεινή πλευρά των ανθρώπων (το άσπρο κομμάτι στο γινγκ-γιανγκ *wink**wink*) Ουσιαστικά λέει: "Βλέπεις κάποιον στο δρόμο? Χαμογέλασέ του." Χωρίς να έχει σημασία πότε, που και κατά κύριο λόγο, ποιός είναι αυτός. 

Το δεύτερο λοιπόν βίντεο (το video-response που λένε και τα νέα παιδιά) με μιά τέτοια μακροσκοπική αποδόμηση, μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει πως βασίζεται σε άλλα συναισθήματα. Αυτή τη φορά, πιο σκοτεινά. Είναι κατά βάση επιθετικά, απόψεις που πηγάζουν από θυμό, αγανάκτηση αλλά κυριότερα από το φόβο. Είναι ο ίδιος φόβος που χρησιμοποιεί η νέα, όχι-πλειοψηφικά εκλεγμένη καρικατούρα ανθρώπου που βρήκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για πρόεδρο. Αυτός ο φόβος για το άγνωστο που φέρνει καχυποψία, αποξένωση, μισαλλοδοξία και ατομικισμό. Ατομικισμός που σε επίπεδο έθνους αποκαλείται εθνικισμός και όπως μας έδειξε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Ενώ σε άλλα επίπεδα, προκαλεί την ομοφοβία, την ξενοφοβία, το σεξισμό και οποιαδήποτε άλλη μορφή ρατσισμού έχει ανακαλυφθεί στο tumblr και δεν έχω πάρει ακόμα χαμπάρι*.  Είναι ο ίδιος φόβος που πρωταγωνιστεί πλέον στα κανάλια για τους μουσουλμάνους**. Αυτά μου αρέσει να τα αποκαλώ "σκοτεινά συναισθήματα" και είναι χρήσιμα, αλλά όχι σ' αυτή τη συζήτηση και όχι με αυτόν τον τρόπο. Και όχι σε πολλές απ' τις απόψεις που προκαλούν. Αν και δίνω props σε αυτό το βίντεο που κάπου μέσα σ' όλο το συνονθύλευμα μίσους και μεγάλων λέξεων υπήρξαν αναφορές στα οικονομικά προβλήματα της χώρας, παρόλο που αυτά είναι συστημικά. Προβλήματα που ο καθένας από εμάς μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση (ναι, δώσε σε αυτούς που έχουν ανάγκη) αλλά όχι στην εξάλειψη. Η εξάλειψη είναι, όπως και το πρόβλημα, θέμα συστημικό. 

Εδώ λοιπόν, έρχεται η κουλτούρα της μοντέρνας ψυχαγωγίας και κλωτσάει την πόρτα μπαίνοντας απρόσκλητη στο πάρτυ. Αυτό, καθώς το δεύτερο κομβικό σημείο με αυτά τα βίντεο είναι να παρατηρήσετε και λίγο τα σχόλια. Ο κόσμος που παρακολουθεί, πλέον δε βλέπει το τί αλλά το ποιός. Εφόσον τα παρακολουθήσετε και βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, ρίξτε και μιά ματιά στα σχόλια. Έπειτα από την μικρή μου έρευνα, βρήκα πολλά σχόλια μίσους και κάποια συμπόνοιας και συμπαράστασης, αλλά το χειρότερο δεν είναι πως τα πρώτα ξεπερνούσαν τα δεύτερα. Το χειρότερο είναι πως όλα απευθύνονταν στον δημιουργό. Το παρελθόν, τους σκοπούς, τα "κρυμμένα συμφέροντα" που μπορεί να έχει, δηλαδή στο άτομο αυτό καθεαυτό. Όχι όμως στο μήνυμα που θέλει να μεταφέρει. Όχι στην ιδέα. Καθώς τα περισσότερα, δεν ασχολούνται με αυτά που λέγονται από πάνω, αλλά με τη σελίδα (το πρόσωπο) που τους τα μεταφέρει και εύκολα διακρίνει κανείς το υποσυνείδητο κακό κουσούρι που μας έχει δημιουργήσει facebook. Ασχολούμαστε πάρα πολύ με τους άλλους ανθρώπους και όχι με αυτά που έχουν να πουν. 

Κλείνοντας το μικρό μου παραλήρημα, θα σας αφήσω με ένα τσιτάτο που αποδίδεται στον Καμύ, αλλά είτε το έχει πει αυτός είτε όχι, δεν έχει σημασία : "Οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν. Υποχρεώνονται να κατανοήσουν προτού κρίνουν". Γι' αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα δεις κάτι ανεβασμένο, γραμμένο ή αποτυπωμένο σε κάμερα, κάποιο σχόλιο, κάποια ανάρτηση, ρώτα "Γιατί;" και συνέχισε να ρωτάς μέχρι να καταλάβεις. Και μετά ξεχώρισε, διέκρινε και επέλεξε. Κοίτα την ιδέα πίσω από την άποψη, το συναίσθημα και τη λογική που οδηγεί στο επιχείρημα και άσε το στόμα που τη φτύνει. Κάνε τη ζωή σου να έχει νόημα, ενημερώσου και συνέχισε να αμφισβητείς. Αυτό ακούγεται βγαλμένο απ' το pillow fights (φωτιά) αλλά έχει μιά βάση. Η ζωή είναι εύκολη. Όχι για όλους, αλλά για μας που είναι, έγινε έτσι για να βοηθήσουμε αυτών που δεν είναι. Να είστε καλά και να χαμογελάτε ρε.

Αχιλλέας

*Fun Fact : Για σένα που το διαβάζεις αυτό και λες "μα, Αχιλλέα, εγώ δεν είμαι ρατσιστής! Έχω φίλους γκέι και μαύρους και αλβανούς και έχω αποτάξει το ρατσισμό από πάνω μου". Ήρθε η ώρα φίλε μου λοιπόν, να κάνουμε κάτι για αυτό. Για εμάς που το καταλαβαίνουμε ήρθε η ώρα να πεθάνει ο μη-ρατσισμός. Ήρθε η ώρα για άντι-ρατσιμό. Αλλά καλύτερα θα τα ακούσεις απ' αυτόν.

**Fun Fact No.2 : Oι εξτρεμιστές που ασπάζονται το Ισλαμ αποτελούν λιγότερο από το 2% του μουσουλμανικού πληθυσμού στον πλανήτη, και τουλάχιστον στις ΗΠΑ ένα 90% των τρομοκρατικών επιθέσεων έχει γίνει από μη-μουσουλμάνους εξτρεμιστές. Περισσότερα εδώ.

Γιορτάζοντας (σ)την καταστροφή (για μερικούς)/σωτηρία της χώρας (για κάποιους άλλους)...

Βρισκόμαστε λίγες ώρες πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία του δημοψηφίσματος και μαζί με αυτό να κλείσει ένας κύκλος πρωτοφανούς ενασχόλησης με “τα κοινά” για ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου και να επιστρέψει στην καθημερινότητα και τη αδιασάλευτη ρουτίνα του.

Παραδοχή 1^η : Μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας,από τη στιγμή της προκήρυξης του δημοψηφίσματος, ένα ποσοστό της τάξης του 90-95% του κοινωνικού συνόλου (ίσως είναι και μετριοπαθές το νούμερο) συνειδητοποίησε την απόλυτη αλήθεια για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Ξαφνικά και ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο σχεδόν πλήρους ηρεμίας και κοινωνικής ειρήνης (είναι που άρχισε να ζεσταίνει ο καιρός και να ετοιμάζονται τα μπάνια του λαού,είναι και που με αριστερή κυβέρνηση δεν χρειάζεται να αγωνιστεί κανείς για κάτι,το κάνει αυτή βλέπεις για σένα). Η αφομοίωση άλλωστε αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας έχει γίνει ειδικότητα του σύριζα, μέσα από όλη αυτή τη πολυφωνία που εκφράζει , φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση-τους εαυτούς τους,δηλαδή.

Έτσι λοιπόν , άρχισαν όλες αυτές οι ατέρμονες και βαθύτατες πολιτικοοικονομικές αναλύσεις από όλους, καταλήγοντας ο καθένας στο δικό του συμπέρασμα.

Παραδοχή 2^η :Η μεγάλη μάζα του κόσμου που αδυνατούσε να καταλήξει στο τι την εκφράζει,αποφάσισε μέσα σε ένα κλίμα πανικού των καναλιών και των δελτίων των 9 (και όχι μόνο πλέον). Το άλλο μέρος και πάλι με λογικές ανάθεσης ευελπιστεί ότι από Δευτέρα με το “όχι” θα έρθει η επανάσταση και ο σοσιαλισμός στη ζωή του και ότι το χρέος του (το επαναστατικό) τελείωσε στη κάλπη της Κυριακής και θα ξαναεμφανιστεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε του το επιτρέψει η άρχουσα τάξη που τον εκπροσωπεί.

Παραδοχή 3^η:Τα κυρίαρχα ΜΜΕ σχεδόν πάντα προβάλλουν ειδήσεις και καταστάσεις με στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους.

Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους και το έκαναν όσο πιο έκδηλα γινόταν. Από τα καθημερινά ρεπορτάζ τρομοϋστερίας σε ουρές τραπεζών, μέχρι την προβολή συνεχώς τίτλων όπως : “Δραματικές εξελίξεις”, “Ελλάδα ώρα μηδέν”, “έρχεται το κούρεμα των καταθέσεων”, “Ευρώ ή πείνα”, “Η Ελλάδα ένα βήμα πριν τον γκρεμό” και άλλα παρόμοια ευφάνταστα. Η αντικειμενική δημοσιογραφία (έννοια άγνωστη για πολλούς) πήγε περίπατο, μαζί με την ελευθερία του λόγου πολιτών με αντίθετη άποψη, σε ένα διαμορφωμένο σχεδόν εμφυλιοπολεμικό (κατά αυτούς) σκηνικό.

Παραδοχή 4^η:Ο σύριζα εν μέσω των εξωτερικών κατάπτυστων παρεμβάσεων που δεχόταν από κάθε είδους ευρωπαίο αξιωματούχο, προέτασε από την αρχή, την “εθνική ενότητα” και ομοψυχία για το καλό της χώρας και του κράτους. Πατριωτικές,σχεδόν εθνικιστικές τακτικές που συμπληρωνόταν από την έταιρη πλευρά της κυβέρνησης, τους ανελ, όπου με δηλώσεις του καμμμένου και άλλων στελεχών του εμφανιζόταν έτοιμος ο στρατός να παρέμβει εάν χρειαστεί με οποιοδήποτε τρόπο για να βοηθήσει και να λειτουργήσει ενισχυτικά για το κράτος και τη συνοχή του. Η ταυτόχρονη αποσιώπηση της ταυτότητας του καταπιεσμένου ταξικά και οικονομικά ατόμου μπροστά στην αντίστοιχη εθνική,εν μέσω ενός συνεχούς αντιγερμανικού-εθνικιστικού προτάγματος έκαναν την εμφάνιση τους ολοένα και συχνότερα.

Παραδοχή 5^η:Ο ακατανόητος φανατισμός ορισμένων υπέρ του “ΝΑΙ” που πηγάζει υποτίθεται από την οργή τους περνάει στη σφαίρα του μύθου. Αν και σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων μπορούμε να διακρίνουμε δύο υποκατηγορίες. Η μία που αποτελεί την αστική και οικονομική ελίτ , που προφανώς στηρίζει το ναι γιατί θίγονται άμεσα τα συμφέροντα της. Η δεύτερη, μια πραγματικά αξιοπερίεργη περίπτωση ατόμων, που ενώ βρίσκονται στη μάζα των καταπιεσμένων,οικονομικά ανίσχυρων,ανέργων ή ακόμα και φτωχών (και άρα κάπως ανεύθυνων και ανίκανων κατά την βουλετή του ποταμιού Α. Λυμπεράκη) πασχίζουν να μας πείσουν ότι πάσει θυσία πρέπει να μείνουμε στην ίδια πολιτική τακτική , αυτή για την οποία ρίχνουν χριστοπαναγίες όλη μέρα όπου σταθούν και όπου βρεθούν.

Η τελική επιλογή βέβαια, είναι θέμα του καθενός/μιας και πλέον μένουν λίγες ώρες για να λάβει τέλος όλη αυτή η ιστορία με την ανακοίνωση του αποτελέσματος.

Όσοι θέλουν να λένε πως αγωνίζονται δεν είναι δυνατόν να επαναπαύονται σε ένα δημοψήφισμα και να συμμετέχουν στα “κοινά” μόνο όποτε τους δίνουν την ευκαιρία οι “ανώτεροι”-εκπρόσωποί του. Ακόμα και με το “όχι” το νέο μνημόνιο του σύριζα δεν είναι μακριά λόγω του νέου δανείου που ζήτησε από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας για την αποπληρωμή του χρέους. Το στοίχημα είναι καθημερινά στους δρόμους και στους χώρους παρέμβασης της ζωής του καθενός με αδιαμεσολάβητο και αντιιεραρχικό αγώνα, πέρα από κάθε ανάθεση σε ειδικούς, κόμματα και κυβερνήσεις.

Να μη ζήσουμε σαν σκλάβοι...

Μέχρι την ολική απελευθέρωση από κάθε καταπίεση της εξουσίας.

ΥΓ. Μπογδάνο κράτα γερά...

Χ.Γ.

Just after the storm breaks with the perfect amount of light

I just came to a sudden realisation. I know I’m not the first person to articulate it, but we human beings are special. And judging by the lengths the depth of stupidity goes, I can only imagine the heights that brilliance does. I don’t really think that it’s intelligence that sets us apart from everything else on the planet, though. I believe that to be self-consciousness. The fact that we can realise who we are, where we are, our current condition in life and –if we’re lucky- our purpose in it, is something that no other organism, no matter how big or small, can do. We are special, indeed. At least, some of us.

I came to this realisation simply by watching something on gay marriage. The pro-marriage side supports the argument that homosexual relationships (or relations, not sure) are a common thing amongst a variety of different species. The truth is, -and that is what lead me to the previous point- in the animal kingdom, animals don’t give a flying fuck who is having sex with whom (except mating-for-life kind of animals, but that’s also a little gay. Shouldn’t you live your life a little before settling down?). And the ignorance does not only come from third parties. By the information that we have on other animals (which is purely observational) we understand that having a gay orgy does not concern anyone else in the tribe/flock/pack/whatever the name of a large group of said animals is. It also comes from the members taking part themselves. If the need for mating/pleasure comes to animals as instinctively as the need for food then we can also assume that they don’t really care where they put it. They just do. And then tell the owner of said hole-like-structure to hold on for dear life.

So that is where we set ourselves apart. We are the only species that can come to the conclusion, and in such life-altering and dramatic fashion realise that we are, indeed, different. Or more likely, they are different (talking about gay people). And there’s nothing wrong with that. If a person is good within, well-intended and trustworthy, hell, even if they’re your neighbour that you don’t really know and just say hi to and suspect for both being gay and homicide what should trouble you is the homicide part. For all us, others that don’t have a maniac neighbour, we shouldn’t care whether or not that non-maniac guy is homosexual or not. If you like someone, you shouldn’t care what they put in their mouth (copyrights “Kickass 2”).

But then, reaching in the aforementioned depths of stupidity, there is also the other side on which some set their selves apart. As mentioned, animals probably don’t care what other individuals in their community, are doing. But in our societies people can really realise that they’re not alone and often get too involved in business that isn’t really theirs and, frankly, doesn’t really concern them. So, setting apart the ones that do it for political or financial reasons while understanding the logic behind it, everyone else really just can’t accept “different” (quotation marks because I intent it to be used as in: the whole concept of diversity). People do tend to care more about their communities than the respective ones of the animal kingdom, but are often too self-involved rather than looking out for what’s best. That is where they can acknowledge the presence of a difference, but can’t really find themselves integrating it into their surroundings and either accept it or utterly ignore it.

As a conclusion, I just want to point out that by looking at the evidence, no matter how hard a portion of the public opinion can hold a grudge (racial racism still existing), the one that actually gets their way is normally the one towards human rights (Yay, winning side!). Just take a look at how things were between races 100 years ago. I believe that in 100 years from now it’ll probably be the same with homosexuality. Or we’ll all be asexual and reproduce by using A.I. Or the planet will be conquered by zombie gorillaz with hovercrafts riding dogs with disproportionately large tails. That’d be so cool, though.

Anyhow, my political correctness isn't at its best at the time, which I find a little funnier than if it were, to be honest, but sorry if there was anything too much out of line above.

Cheers.

Αχιλλέας

12 λόγοι για να ΜΗΝ πλύνεις πιάτα

Έχοντας υπάρξει και 'γω σε διάφορες συζητήσεις γύρω από τραπέζια διαφόρων σχημάτων, έχω αρχίσει να διαπιστώνω πως η χειρότερη δουλειά όλων των εποχών σε ένα σπίτι που κάποιος μένει μόνος του, είναι το πλύσιμο των πιάτων. Για κάποιο λόγο, την άποψη αυτή ασπάζεται κατά κόρον ανδρικό κοινό, παρόλο που υποπτεύομαι πως και για γυναίκες αναγνώστριες δεν είναι απλά "άλλη μία δουλειά".

1. Το πόσο απαρατήρητη περνά μια στοίβα πιάτα στο νεροχύτη από οποιονδήποτε μπει στο σπίτι σου. Ειδικά οι ιδιοκτήτες/ενοικιαστές στούντιο ξέρουν για τι μιλάω. Όλοι το βλέπουν, όλοι το έχουν ζήσει. Κανείς όμως δεν θα πει τίποτα για τα πιάτα που είναι έτοιμα να ξεχειλίσουν και να πέσουν στο πάτωμα γιατί όλοι το έχουν περάσει και ξέρουν πόσο αποκαρδιωτικό είναι.

2.Το "παπούδιασμα" των χεριών. Εμφανίζεται επίσης σε πισίνες, ντουζ, θάλασσες και γενικά ότι σε φέρνει σε επαφή με νερό. Μα εδώ το στοίχημα αλλάζει. Και οι αποδόσεις είναι κάθε φορά εναντίον σου.

3.Το ψέμα "Πλένω ότι χρησιμοποιώ, αφότου ακριβώς τελειώσω". Είναι 11 και μόλις κατέβασες μπροστά στον υπολογιστή τα 7 μπούτια κοτόπουλο και το 1,5 κιλό πατάτες που σου έστειλε η μάνα σου με τη μεταφορική. Θέλεις. Μπορείς?

4. Η ματαιότητα του όλου ζητήματος. Πλένεις πιάτα αργά το απόγευμα (ναι, έστω ότι επιτέλους αποφάσισες). Τελειώνεις, και έπειτα από όλο το φόρτο της εργασίας νιώθεις κομμένος. Θες να φας κάτι. Ιδού το δίλημμα : Θα παραγγείλεις και θα χαλάσεις πολύτιμα ευρώ, τα οποία θα μπορούσες να βγεις και να πιεις για την ευχέρεια της συσκευασίας μιας χρήσης ή θα προτιμήσεις το φρέσκο, υγιεινό και πάνω από όλα free φασολάκι της μαμάς για το οποίο όμως ,πρόσεξε, πρέπει να λερώσεις ένα πιάτο ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΧΕΙΣ ΠΛΥΝΕΙ?

5. Αυτήν εδώ την ευκολία : Ανοίγεις το ψυγείο. Βλέπεις τάπερ με ξεχασμένα γεμιστά από τον Ιούλιο (πιθανότατα του 2012). Ακουμπάς τάπερ μόνο με δείκτη και αντίχειρα (ύφος αηδίας προαιρετικό). Βρίσκεις σακούλα Carrefour. Βάζεις. Δένεις. Σκουπίδια. (Ή στον κοντινότερο κλίβανο για να καεί στο πυρ το εξώτερο.) Τόσο απλά.

6. Το ότι αποτελούν έναν ακόμη λόγο για να σε λέει η μάνα σου αχαΐρευτο/η. 

7. Τα βρεγμένα υπολείμματα φαγητού κάτω-κάτω.

8. Το ότι υπάρχει η πιθανότητα να σου περάσει από το μυαλό η σκέψη : "Πότε έφαγα εγώ ΑΥΤΟ το πράγμα?"

9. Το δήθεν υφάκι όλων εκείνων των άπιστων που τους ακούς να λένε : "Σιγά, καλέ. Τα πιάτα δεν είναι τίποτα... Το *insert household chore here* είναι πολύ πιο κουραστικό." Όπως λεν' και στο χωριό μου "Άμεμου στο διάααοοολο." (και κρατάνε επιδεικτικά αυτό το ενδιάμεσο φωνήεν μεταξύ α και ο για έμφαση της απέχθειας).

10. Η ορθοστασία. Σάπια, χωρίς κανένα ενδιαφέρον ορθοστασία. Σαν να είσαι στο λεωφορείο με πολύ λιγότερους ανθρώπους και κάπως χειρότερες μυρωδιές. 

11. Το ότι μπορείς να παινέψεις τη σύντροφό σου όταν τα κάνει. Ώπα. Λάθος. Αυτό είναι δικαιολογία. Και συστήνω ανεπιφύλακτα το να τη χρησιμοποιείτε. Εκτός και αν είστε κορίτσι οπότε και προσέξτε. Εάν ο σύντροφός σας είναι πιο πρόθυμος από εσάς να κάνει τα πιάτα τις περισσότερες φορές, χωρίστε τον. Σας απατάει.

Με τον Κώστα.


12. Ο μικρότερος λογαριασμός του νερού. Δεν ανοίγεις βρύση, δεν καταναλώνεις νερό. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα. (Λίγο άσχετο αλλά ακούγεται ωραία και είπα να το βάλω).

Γι αυτό και πλέον προτείνω, όλοι εμείς που απεχθανόμαστε αυτή τη βρώμικη και ανέκαθεν κακή δουλειά στο σπίτι να ενωθούμε. Να φτιάξουμε ένα κίνημα. Ένα "Ποτάμι" (γκουχου γκουχου). Και να πατάξουμε αυτή τη μάστιγα που λέγεται πλύσιμο των πιάτων. Ας χτίσουμε έναν καλύτερο και πέρα ως πέρα καπιταλιστικό κόσμο που δεν θα γνωρίζει την έννοια του "recycle and re-use" παρά μόνο του "consume and throw away". Κάτω τα μωρά φώκιας/δελφινιού/καρέτα-καρέτα και οι χίπηδες στη Φολέγανδρο. Ζήτω οι εταιρίες που φτιάχνουν πλαστικά πιάτα και πιρούνια. Πες και συ ΟΧΙ στο πλύσιμο των πιάτων.

Θα βγάλω και κονκάρδες.

Αχιλλέας

Περιμένοντας να στεγνώσει μια πετσέτα μπάνιου

Η αλήθεια είναι πως κάπως αλλιώς το 'χα σκεφτεί αρχικά το άρθρο. Ήθελα να δημιουργήσω μια ολόκληρη ιστορία συνωμοσίας, να την αναπαράγω, να την διαφημίσω, να την στηρίξω. Αλλά μετά συνειδητοποίησα πως βαριέμαι και είναι καλοκαίρι. Καλύτερα να πάω να ξαπλάρω σε καμιά αμμουδιά. ( Ναι, το καταλάβατε προσπαθώ να σώσω λίγο το βρισίδι που θα φάω. "Άντε παλικαρά μου, τράβα κάνε κάνα μπάνιο και άσε τα άρθρα και τις πίπες.")  Αγέρωχος, λοιπόν, και ξηγημένος, προχωρώ.
Χαζοπαζάρευα τις προάλλες σε ένα βιβλιοπωλείο και κοιτούσα τις τελευταίες κυκλοφορίες. Επειδή, όμως, το 'χω το μικρόβιο των γενικών συμπερασμάτων, παρατήρησα το πως μεταβάλλονται έτσι ανίσχυρα οι εποχές. Θέλω να πω, και είναι ίσως ο καλύτερος μεγάτιτλος, πως σιχάθηκα να βλέπω τον όρο "ιστορική μυθιστοριογραφία". Όπως σιχάθηκα εδώ και καιρό τον όρο pop rock. Αλλά αυτά σε άλλο επεισόδιο.
Κάποτε ήθελαν όλοι να το παίξουν ιστορικοί. Αυτό να το δεχτώ. Θα το σώσεις αν μπορείς να έχεις 5-6 πηγές της προκοπής και αν ξέρεις και λίγο να γράφεις καλά, είσαι μια χαρά. Κι αν δεν ξέρεις και τίποτε, μπες στο διαγωνισμό για να γράψεις το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Μπορεί και να πετύχεις. Δίκαια πράγματα, νοικοκυρεμένα. Άλλωστε, πλούτισαν πολλοί απ' αυτό, απ' τον Θουκυδίδη μέχρι και αυτούς τους έντρομους παρατηρητές που " αναρίγησαν όταν έπιασαν την πένα για να παρουσιάσουν επαναστάσεις, καταστάσεις και ενστάσεις ".
Ωστόσο, αυτή τη μόδα Dan Brown την έχω σιχαθεί. Παίρνουμε μια ιστορική στιγμή, την παραλλάζουμε, κρατάμε δυο τρεις βασικούς άξονες - μην μας λένε και βέβηλους - λίγο σεξ και όλα καλά. Περισσότερο, στην πραγματικότητα, δεν έχω βαρεθεί τα ίδια τα λογοτεχνήματα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο δικαιολογούν το ενδιαφέρον το οποίο πρέπει εσύ ο αναγνώστης να επιδείξεις.
" Μια άγνωστη ιστορία, για την πιο σπουδαία αυτοκρατορία του κόσμου. "
" Τα απόκρυφα μυστικά του μεγάλου ηγέτη, οι ανθρώπινες στιγμές του, τα πάθη του. "
Αυτά μέχρι να δω και αυτή την μπαρούφα τη λέξη "εναλλακτικός" . Εναλλακτική μυθιστοριογραφία. Ας μου πει κάποιος άνθρωπος του Θεού πώς μπορεί να σταθεί ένας τέτοιος όρος και, πάνω απ' όλα πώς προσκολλάται δίπλα στα "πρωτότοκα παιδιά" της εμπορικότητας!
Μετά απ' αυτά, λοιπόν, το αποφάσισα. Βρήκα και 'γω τρόπο να πλουτίσω. Θα πιάσω την Πασιονάρια, την Ντολόρες Ιμπάρρουρι και θα πείσω όλους τους κουφιοκέφαλους τούτου του κόσμου πως ούτε κουμμουνίστρια ήταν ούτε πολεμούσε τον Φράνκο από ιδεολογία. Η τύπισσα ήταν ερωτευμένη με τον αρχιαντάρτη και έτρεχε από πίσω του μπας και βρει ευκαιρία να τον ξεμοναχιάσει. Αν κάνω επιτυχία, θα έρθει το μεγάλο μου χτύπημα. Θα γράψω και μια νουβέλα εν ονόματι "Εδώ Πολυτεχνείο" και αιρετικά αιρετικά θα δείξω σε όλους ότι η αντίσταση ξεκίνησε από έναν φοιτητή που ήθελε να το παίξει ηγέτης για να πηδήξει τη Δαμανάκη. Μιλάμε για πολύ χρήμα!
Λοιπόν, αφού ξεθύμανα και στέγνωσε και η πετσέτα που παίρνω στη θάλασσα μαζί μου, ας κλείσω το νούμερό μου. Προς εσάς, όλους τους επίδοξους συγγραφείς και γενικότερα καλλιτέχνες ( μιας και το ζήτημα αφορά την τέχνη στο σύνολό της ) μην κοιτάτε τον εύκολο δρόμο. Όχι στον εντυπωσιασμό, όχι στην εφήμερη μασημένη τροφή. Κοιτάξτε το πιο εύκολο, το ορθάνοιχτο μονοπάτι. Τις ζωές μας. Η τέχνη φτιάχτηκε από τους καθημερινούς ανθρώπους για να εξιστορήσει τους καθημερινούς ανθρώπους. Συγγνώμη, όχι "εξιστορήσει", "περιγράψει". Για να περιγράψει εμάς. Η ιστορία είναι διαφορετική. Μην την αγγίζετε και μην την διασύρετε. Είναι όμορφες και οι μάχες και οι βασιλιάδες και οι αντάρτες. Αλλά μπορείτε να μιλήσετε για τα μεγάλα θαύματα. Το μεγάλο θαύμα μιας μάνας που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, το μεγάλο θαύμα μιας οικογένειας που τρώει ξανά όλη μαζί μετά από 2 μήνες.

Καλές βουτιές και να περνάτε καλά, παιδάκια.

Θανάσης

  

Αντισυμβατικότητα.

Johnie. Double black. Μπαλκόνι. Αέρας. Πάμε.


Κάθομαι σε ένα λεωφορείο και μου έρχεται όρεξη να γράψω... Αλλά... Για τι? Για τους ανθρώπους... Ναι... Αυτούς... Αυτούς τους μπάσταρδους... Αυτούς που σε κοιτάνε περίεργα στις στάσεις και στα ουρητήρια...και τους κοιτάς και συ...και κοιτιέστε.. (Funny People).. αμήχανα κυρίως και παρατηρείς... σκέφτεσαι: "χμμ..Ψηλή αυτή...αυτός έχει πολύ μουστάκι... εκείνη θα πρεπε να κάνει να κάνει αλλιώς τα μαλλιά της και αυτός ίσως να ανήκει σε κάποιο άλλο περιβάλλον καλύτερα...κ αυτούς εκεί, ίσως να ήθελα να τους γνωρίσω σε κάποια φάση..." Επόμενο κεφάλαιο : Ανθρώπινες σχέσεις...

Για πολλούς, οι ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες φαντάζουν και τις περισσότερες φορές είναι πιο δύσκολες απ όσο πρέπει και απ όσο πραγματικά είναι. Αντίλογος: όχι δεν είναι έτσι, δε μιλάς για όλους, δεν έχεις σφαιρική άποψη... Όχι μουνόπανα. Λέω απλώς πως οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη σχέση θα μπορούσε να δουλέψει αν και εφόσον βγαίνει φυσικά. Rephrase: Αν οποιουδήποτε είδους σχέση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με έναν άλλο, είναι άβολη/αμήχανη ή-και ρομποτική ή ψυχαναγκαστική, χρειάζεται επαναπροσδιορισμό. Είτε αυτό σημαίνει επιδιορθώσεις είτε σημαίνει κόψιμο. Λαμπρό παράδειγμα, η ανασφαλείς χαζογκόμενα φίλη μας, η οποία πρέπει Κάθε πρωί να σηκωθεί 10' πριν από τον δικό της, που κοιμάται σαν ζώο δίπλα της για να βαφτεί να ετοιμαστεί και να μυρίζει λεβάντα και αγριοκέρασο για να πάει και πάλι να ξαπλώσει δίπλα του και να κάνει πως ξυπνάει μαζί του. Όχι βλήμα. (πόσο μ'αρέσει η λέξη βλήμα...) Εκτός αν ο άλλος είναι μικροβιοφοβικός, όποτε και θα σου κρεμάει αρωματικό αυτοκινήτου (ξέρετε...εκείνα με το σχήμα έλατο) στο αιδοίο (μα τι αχρείος) κάθε τρεις και λίγο, ΔΕν τον νοιάζει αν η ανάσα σου το πρωί βρωμάει σκατά ή όχι. Γιατί πολύ απλά βρωμάει και η δικιά του... Ας τον ξυπνήσεις, και ας πάτε να πλύνετε τα δόντια σας μαζί. Αυτό είναι φυσικό. Το πρώτο όχι... *Οποιαδήποτε σχέση με φυσικά ή μη πρόσωπα και ανθρώπους του περίγυρού μου είναι πέρα για πέρα αληθινή και βγαλμένη από 100% αληθινά γεγονότα που συνέβησαν. ΝΑΙ για σένα μιλάω.

(ελπίζω κάποιος να φρίκαρε για λίγο εκεί έξω...)

Back to base. ανθρώπινες σχέσεις.. Μπορούμε να αναλύουμε σελίδες επί σελίδων το όλο θέμα σε μορφή διαλόγου ή μη και να λέμε τις ίδιες πίπες ξανά και ξανά. Να λέμε πως και που και γιατί και πότε και αν μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον για κάτι ή όχι. Η γωνία της άποψης μου πάνω στο θέμα είναι με ακρίβεια ακτινίων (1 ακτίνιο = (2π/180) μοίρες) βγαλμένη από διαφήμιση της Vodafone (δεν παίρνω και προμήθεια, γαμώτη...) και λέει:"Να είσαι ο εαυτός σου. Αν κάποια σχέση σε κάνει να βγαίνεις από αυτό, κάτι πάει λάθος.. Φτιάξ' το." 

Ακόμη στο λεωφορείο να παρακολουθώ ανθρώπους κρυμμένος πίσω απ τα ακουστικά μου... Την ψηλή, ξανθιά μαμά που χαζογελάει ενώ κατεβαίνει με τον 8χρονο γιο της, την καλοφτιαγμένη κυρία με τις όχι ακόμα τσαλακωμένες σακούλες απ τα Zara, που για κάποιο λόγο δεν σου ταιριάζει πάρα πολύ με το υπόλοιπο λεωφορείο και έναν τύπο με δαχτυλίδια και πολύ ζελέ στο γλειμμένο προς τα πίσω μαλλί του που περνάει από μπροστά σου περπατώντας σαν να έχει κάτι πολύ βαρύ ανάμεσα στα πόδια του, που ίσως αν αρχίζει από "α" ή ίσως και από "κ" και σε κάνει πολύ  να θες να μαντέψεις...

Περίμενε.. Μία, δύο..χμμ... Μία πρόταση, πεντέμιση σειρές. Πάρτε τα, υπέρμαχοι του συντακτικού.
Τελευταίο. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Κοίτα το ταβάνι. Σκέψου. Πόσο εύκολο είναι να πεις σε κάποιον κάτι που σ' ενοχλεί σ' εκείνον? Και πόσο εύκολο να του πεις κάτι που σ' αρέσει? Δεν θα ' πρεπε να είναι το ίδιο εύκολα? Γιατί? 

Αρχίζω να γίνομαι ένα μικρό μαλακισμένο αρκουδάκι της αγάπης τώρα τελευταία... Αλλά τουλάχιστον έφτιαξα λίγο τις κατηγορίες των ανθρώπων που αντιπαθώ... Μίσος λόγω φάτσας. Μίσος λόγω προσωπικότητας και Αποτυχία εξέγερσης ενδιαφέροντος. Όπως και να χει, είμαι γενικά πιο χαρούμενος τον τελευταίο καιρό... Εκείνη φταίει. Διακοπές...
Αχιλλέας


P.S. Είδα σήμερα τη μπλούζα ενός τύπου και μου ενέπνευσε ένα slogan.. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι τσιτάτο για κατάσταση στο facebook ή κάτι βγαλμένο από μια κάποια διαφήμιση της Nike με κάποιου τη μούρη πολύ κοντά στο φακό να το ψιθυρίζει στο κοινό:"Time runs fast... How fast do you?" Πνευματικά δικαιώματα ελεύθερα... Δεν θα κυνηγήσω κανέναν σε περίπτωση κλοπής. Cheers

"Our Pride 04/07/04" - "Our Mistake 16/03/13"

Το ερέθισμα για να ασχοληθώ με το θέμα που πρόκειται να επεξεργαστώ δεν είναι η δημοσιότητα που έλαβε τον τελευταίο καιρό. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως θα το προσπεράσω επιδεικτικά, αλλά μου προέκυψε ένας, θαρρώ, πιο λογοτεχνικός συνειρμός. Είναι όταν μπλέκουν τα εύθραυστα μεγαλεία με τις ταπεινωτικές ιστορίες. Εκεί, ναι, η λογοτεχνία τρίβει τα χέρια της.
Σε λίγες μέρες θα έχουμε 4 Ιουλίου. Όποιος, λοιπόν, έστω και τυχαία, σερφάρει σε κάποιο αθλητικό site θα βρεθεί μπροστά σε αφιερώματα τύπου " 9 χρόνια μετά το θαύμα", "μια φορά και ένα καιρό στην Πορτογαλία" και άλλα πολλά. Να θυμίσω πως εκείνη τη μέρα η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και για όσους, λόγω άγνοιας ή αδιαφορίας, αυτό δεν τους λέει τίποτε, μπορώ με άνεση να διαβεβαιώσω πως είναι η μεγαλύτερη, κατά τα ανάλογα μεγέθη, επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού και, δίκαια, η μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά του παγκόσμιου.
Αλλά ας μην θρέψω και άλλο την εθνική μας ματαιοδοξία.Είναι, άλλωστε, από μόνη της αρκετά "στρουμπουλή".
Για να αφήσω τους άσκοπους προλόγους, την περίοδο εκείνη ο Γιώργος Κατίδης, ο γνωστός "νεοναζί", ήταν 11 χρονών. Στην καλύτερη ηλικία για να μάθει, στην χειρότερη ηλικία για να επεξεργαστεί από μόνος του μια πολύπλευρη πρώτη ύλη. Το παιδί εκείνο όφειλε να είχε ακούσει τα πάντα γύρω από το θρίαμβο, να είχε θαυμάσει τους ήρωες, όμως δεν όφειλε ποτέ να κάνει τη σωστή ανάγνωση ως προς το τι ευεργετικό μπορεί να επιφέρει μια τέτοια επιτυχία. Αυτά σε βάζει κάποιος κάτω και σου τα λέει. Είχαν βουίξει, άλλωστε, τα media πως είναι μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι αθλητές, πιο καλοί άνθρωποι, να αποκτήσουμε ήθος και μόρφωση γιατί μόνο αυτά μπορούν να σε φέρουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Προφανώς, αυτά ο Κατίδης δεν τα άκουσε ποτέ. Δεν έκατσε να μορφωθεί, δεν έστεργε να αποκτήσει εφόδια γιατί "στην μπάλα δεν χρειάζονται περιττά. Όποιος την κλωτσάει καλύτερα. Τόσο απλά."
Αυτή είναι η σοδειά της τότε σφαίρας επιρροής των Ελλήνων διεθνών, κακά τα ψέματα. Βιαιότητες, βανδαλισμοί και ένα παιδί που βγαίνει δημόσια να δηλώσει πως δεν ξέρει ποιος είναι ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος εγκληματίας πολέμου ούτε τι σημαίνει η πιο σημαντική εθνική μας εορτή. Γι' αυτό και προτάσσει το χέρι του, γι' αυτό και "η αγαπημένη του ταινία είναι το "American History σκέτο".
Σ' ετούτο το παιδί, λοιπόν, δεν αρμόζει τίποτε λιγότερο από την τιμωρία που του επιβλήθηκε, ειδικά σε τέτοιους καιρούς. Ο φασισμός και η απολυταρχία είναι τα παιδιά της κρίσης, άλλωστε. Μπορούμε, όμως, πέρα απ' το ίδιο το παιδί να αναζητήσουμε και τους προπονητές του μέχρι σήμερα; Μπορούμε να βρούμε εκείνους που δεν του μίλησαν ποτέ, εκείνους που του δικαιολογούσαν σωρηδόν απουσίες, εκείνους που σμίλευαν ένα "μάγκα αλάναρο" και να τους φυλακίσουμε; Στην ανοιχτή δίκη τους μπορούμε, εν τέλει, να καλέσουμε τους προπονητές όλης της χώρας;
Αν ναι, τότε να το πράξουμε. Γιατί, συγγνώμη, αν κάνω λάθος, αλλά ετούτοι οι προπονητές είναι ιμπεριαλιστές. Ετούτοι μαζί με "τα μεγάλα συμβούλια του κόσμου που αποφάσισαν πως η Ελλάδα πρέπει να πάρει το Euro για να εκτροχιασθεί, να μαλακώσει." Πριν, λοιπόν, δούμε κάποιο ντοκιμαντέρ για τις μεγάλες κρυφές αποφάσεις των ισχυρών, ας ανδρώσουμε τη σκέψη των ανίσχυρων. Πριν απολαύσουμε ξανά το θαύμα της Πορτογαλίας, ας επικυρώσουμε πρωτίστως το θαύμα της παιδείας.
Και πριν κατηγορηθώ ότι προσπαθώ με το ζόρι να ενώσω δύο άσχετα γεγονότα, ας κατανοήσουμε πως όλες οι μεγάλες ιστορίες, μεγαλείου και ντροπής, έχουν, αντίστοιχα, έντονες αναγνώσεις. Είναι εκεί ακριβώς μπροστά μας. Λίγο πιο πέρα από 'κει που βλέπουν τα μάτια μας. Λίγο πιο δίπλα απ' το τατουάζ στο χέρι μας " Our Mistake 16/03/13 ".

Σημείωση: Πάνω από το 50% των Αμερικάνικων κολλεγίων ( ναι για τους ίδιους απολίτιστους μιλάμε) δεν δέχονται στις αθλητικές ομάδες τους άτομα αν εκείνα δεν κρατούν σε ένα επιθυμητό επίπεδο τους βαθμούς τους. Μάλλον, αυτοί πρέπει να 'χουν δει το "Coach Carter" και όχι κάποιο "Coach Carter X".  

Θανάσης